أَلَم یَعلَم بِأَنَّ اللَّهَ یَری...

 یاد من باشد فردا دم صبح

جور دیگر باشم

بد نگویم به هوا،  آب ، زمین

مهربان باشم،با مردم شهر

و فراموش کنم،  هر چه گذشت

خانه ی دل بتکانم ازغم

و به دستمالی از جنس گذشت ،

بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل

مشت را باز کنم، تا که دستی گردد

و به لبخندی خوش

دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد فردا دم صبح

به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم

و به انگشت نخی خواهم بست

تا فراموش، نگردد فردا

زندگی شیرین است، زندگی باید کرد

گرچه دیر است ولی

کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،

شاید به سلامت ز سفر برگردد!

بذر امید بکارم، در دل

لحظه را دریابم

من به بازار محبت بروم فردا صبح

مهربانی  خودم، عرضه کنم

یک بغل عشق از آنجا بخرم.
✍فریدون مشیری