أَلَم یَعلَم بِأَنَّ اللَّهَ یَری...

 رفتار با فرزند
بچه از نوزادی با بوی مادر، صدای مادر و نفس مادرآرامش پیدا می کند و این آرامش باعث می شود بچه احساس امنیت کند ،” یعنی مادر هست که بهم غذا بده مادر هست که منو بخوابونه مادرهست پس امنیت هم هست”
بعضی مادران از این مساله غافل می شوند و بچه برای شیر خوردن باید گریه کند، برای خوابیدن باید گریه کند، برای عوض کردن پوشک باید گریه کند، گاهی اینقدر مادران دیر به خود می جنبند که بچه از شدت گریه ریسه می رود و بعضی مادران عقیده دارند که بچه باید گریه کند تا یاد بگیرد تقاضاهایش را بگوید یا یاد بگیرد صبر کند .
این اطلاعات غلط را افراد عامی به آنها می گویند ، افرادی که بدون آگاهی اطلاعات غلط را نسل به نسل منتقل می کنند، آنها نمی دانند که بچه زیر دو سالگی نمی تواند صبر کند یا صبر را بیاموزد ، آموختن صبر از دو سالگی باید به صورت تدریجی صورت بگیرد.

مثلا : “صبر کن در یخچال را ببندم بعد بهت آب میدم” اگر بیشتر طولش بدهید بچه طاقت ندارد و عصبانی می شود ،
در سه سالگی مثلا : صبر کن تختخوابم رو مرتب کنم میام باهات بازی می کنم “
از همه اینها گذشته هیچ بچه ای در هیچ سنی نباید برای رفع نیازهاش گریه کند مادر باید نیاز بچه را قبل از گریه کردن برآورده کند ، بچه ای که برای هر چیزی باید گریه کند دنیا را جای ناامنی تصور می کند و این احساس در او بوجود می آید :
” من بچه بدی هستم که مادر به من دیر غذا میده ، مادرانسان بدی هست که به من دیر غذا میده پس دنیا هم جای بدی هست”

اضطراب و بدبینی از این تصور شروع می شود که من بدم تو بدی و دنیا بد است .