أَلَم یَعلَم بِأَنَّ اللَّهَ یَری...

 «دامادی انسان، آن روزی است که انسان را پس از شست‌وشو و - غسل آن‌هم با سدر و کافور- و پوشاندن لباس سفید ( کفن) روی دست می‌گیرند و از هر طرف صدا می‌زنند «لا اله الا الله» اگر آن روز خدای بزرگ به من اجازه دهد سر از تابوت بیرون می‌آورم و خطاب به مردم می‌گویم: مردم! قدر ـ لا اله الا الله ـ را بدانید، ولی حیف که خدا چنین اجازه‌ای را نمی‌دهد!» فردای قیامت مردم دوست دارند به دنیا برگردند و یک «لا اله الا الله» بگویند و بمیرند.

 همیشه دعای من این است: «« رَبّنا لا تُزِع قُلوُبَنَا بَعدَ اِذ هَدَیتَنا وَ هَب لَنا مِن لَدُنکَ رَحمَةً اِنّکَ اَنتَ الوَهّاب»»؛ پروردگارا، پس‌از آن‌که ما را هدایت کردی، دل‌هایمان را دست‌خوش انحراف مگردان و از جانب خود، رحمتی بر ما ارزانی دار که تو بخشایش‌گری.

 انسان باید عادت به ذکری داشته باشد که در مواقع حساس مرگ و انتقال از این عالم، بتواند طبق عادت همیشگی آن ذکر را بگوید.

به زیارت هیچ امامی مشرف نشدم مگر آن که اولین سؤال و حاجت من از آن امام، این بود که در حال احتضار و مرگ مرا یاری نماید و دستم را بگیرد.